دعا درمانی حلقه گم شده طب اسلامی

وقتی سخن از طب اسلامی به میان می آید، آن چه بیش از همه توجه را به خود جلب می کند، اسلامی بودن آن و ارتباط آن با دستورات ائمه و خداوند است.

از کنار این سبغه و تلنگر نباید به راحتی رد شد، و شاید بزرگ ترین درسی که در طب اسلامی باید بیاموزیم همین یک نکته است که ارتباط ما با معبود کجای سلامتی ما است؟

این که تمام هستی در دست قدرت خداوند است، و این که ما برای عبادت خداوند خلق شده ایم مسئله ای است که هیچ شکی در آن نیست اما باور پیدا کردن به این نکته به ظاهر مختصر است که تحولات عظیمی در زندگی شخصی و اجتماعی ما به وجود می آورد.

دعا درمانی در طب اسلامی تمرکز جدی و اساسی روی این نقطه کلیدی دارد که رمز سلامتی ما در اتصال ما با خداوند و آفریدگار عالم است.

وقتی در قرآن جایگاه دعا را این گونه توصیف می شود که «ادعونی استجب لکم» (مرا بخوانید تا اجابت کنم شما را) و همچنین در روایات آمده «اِنَّ الدُّعاءَ یَرُدُّ الْقَضاءَ» (۱) (به درستی که دعا ، قضا را بر می گرداند) . پس چگونه ممکن است که دردی را که خود خداوند به انسان داده، با دعا برداشته نشود؟!

اگر این نکته لطیف را هم بگوییم جا دارد که خداوند به ما بیماری داده تا به عبادت او برگردیم. به ما بیماری داده تا به خودمان بیایم که بنده و مخلوق او هستیم و ارتباط مان با مبدا هستی را فراموش نکنیم.

در روایات تصریح به این نکته دقیق را هم بارها شنیده ایم که دعا درمان همه بیماری ها است.

عَنْ عَلاءِ بْنِ کامِلٍ: قالَ لى أبُوعَبْدِاللّهِ علیه السلام: عَلَیْکَ بِالدُّعاءِ فَإنَّهُ شِفاءٌ مِنْ کُلِّ داءٍ «۲».

علاء بن کامل مى‏گوید: حضرت صادق علیه السلام به من فرمود: بر تو باد به دعا ، که دعا درمان هر دردى است.

پس تنها حلقه گم شده در طب اسلامی را باید این گونه یافت که باید به سوی پروردگاری که از مادر مهربان تر است برویم و دست مان را در دست او بگذاریم و باورمان بشود کسی جز او نمی تواند مشکل ما را بر طرف کند و کسی جز او مونس حقیقی ما نیست.

پی نوشت:

(۱) کافی ج ۲ ص ۴۶۹

(۲) کافی ج ۲ ص ۴۷۰